ای ساربان آهسته ران                   آرام جان گم کرده ام 

آخر شده ماه حسین                     من میزبان گم کرده ام 

 در میکده بودم ولی                        بیرون شدم ازغافلی  

ای وای ازاین بی حاصلی                عمر جوان گم کرده ام 

پایان رسد شام سیه                       آید حبیب من ز ره 

اما خدا حالم بدین                          من یار را گم کرده ام 

 وای از این غوغای دل                      از دلبرم هستم خجل 

وقت سفر ماندم به گل                    من کاروان گم کرده ام 

نعمت فراوان دادیم                          منت به سر بنهادیم 

اما ببین نامردیم                            صاحب زمان گم کرده ام 

من عبد کوی عشقم                      من شاه را گم کرده ام 

  آقا تو را گم کرده ام  

آقا تو را گم کرده ام

دل بشکنین نامه چنین                   با خون دل ای مه جبین 

اما ببین بخت مرا                           نامه رسان گم کرده ام 

شرمنده ام اما بگم                         آقا تو را گم کرده ام