زندگانی همه صورتکده یی از یادست  یاد یاران قدیم یاد خویشان صمیم زندگانی یادست دلم از یاد کسان هر شبه در فریادست پدر و مادر محجوب ز کف رفته ی ما یک زمان هم نفس یودند همه شادان همه سرخوش همه گویا بودند زندگی معنی داشت ناگهان دییده ز دنیا بستند با دل و دیده ی پک سر نهادند به خک یادشان در دل ما روحشان در افلک روزگاری من و تو با فرزند شاد و خندان این همه با هم بودیم گرد هم عشق مجسم بودیم ناله در خانه ی ما راه نداشت بی خبر از غم عالم بودیم کم کمک روز جدایی آمد پاره های تن ما از بر ما دور شدند نازنینان رفتند خانه های دل ما یکسره بی نور شدند گرچه رفتند ولی خاطره هاشان برجاست یادشان در دل ماست دل ما ناشادست ای پسر باور کن زمدگانی یادست دل به ایام مبند با خبر باش که در طبع جهان بیدادست خویشتن را مفریب شادی ما و تو بی بنیادست خیمه هرجا بزنی روز دگر برباد ست ای برادر هشدار زندگانی یادست دوستداران رفتند همه یاران رفتند مهربانان خفتند گرد این بایده گوید که سواران رفتند سالخوردان مردند غمگساران رفتند در نگاه چه کسی چهره ی خود را نگریم دلبران ما هوشان اینه داران رفتند حال گلگشت به گلزاری نیست گلعذاران رفتند همه خویشان همه خوبان همه یاران رفتند زندگانی یادست یاد خویشان صمیم یاد خوبان ندیم یاد یاران قدیم زندگانی یادست دلم از یاد کسان هر شبه در فریادست