بر سر سرنیزه می تابد سری

می درخشد همچو ماه و اختری

او که خود دل ناگران خواهرست

می برد از دل قرار خواهری

عصر عاشوراست و پایان نبرد

سوزد از آتش خیام حیدری

تیر و سنگ ریزند چو باران بهار

بر سر گل خانه پیغمبری

بوستان عشق احمد پرپر است

از دم تیغ  سپاه  سامری

اهل بیت مصطفی غرقاب غم

ای دریغ از دیده ی حق باوری

خواهری با چشم تر بنشسته است

در کنار نعش پاک بی سری

خیره بر نعشی که بر خاکست هنوز

دیده ی از خون نگار دلبری

هر طرف دوزد نگاه بیند ز کین

جلوه ای از موسم عصیانگری

تن لگدکوب سم اسبان شده

سر به روی نی به دست کافری

یکطرف بنشسته بر سر می زند

مادری در پیش مهد اصغری

سوی دیگر برسر نعش یلی

خاک غم  ریزد به صورت مادری

کودکان بی پدر  با حال زار

در به در دنبال یار و یاوری

بی خبر از این همه درد و بلا

دل خوشند کی میرسد آب آوری

تازیانه بر تن نوباوه ها

می زند نقش ونگین احمری

شوق زر در قلب تاریکان ربود

گوشوار از گوش طفل مضطری

خسته از جور ستمکاران دون

دیده گریان است گل نیلوفری

می دهند با نوک انگشتان نشان

رأس با با را به ضرب خنجری

کینه توزان پلید ددمنش

در جواب گریه های دختری

یا محمد بین چه ها شد با حسین

رفته از یاد عرب احسانگری

کف زنان بر طبل شادی می زنند

کوفیان سرمست از این غارتگری

هلهله در لشکر ظلمت بپاست

می دهند بر قاتلین  سیم و زری

حیف و صد حیف و دریغا بر لبست

خیزد آتش از دل پر اخگری

کی تواند شرح این ماتم دهد

خون چکد از دیدگان سروری