خدایا

اجازه هست ناصبوری کنم؟

به بزرگیت قسم از صبوری خسته ام...

 از فریادهایی که در گلویم خفه ماند و میماند...

از اشک هایی که شبها تنها بالشم و تو شاهد آن هستی

و از حرف هایی که زنده به گور گشت در گورستان دلم

آسان نیست در پس خنده های مصنوعی گریه های دلت را 

 در بی پناهیت در پشت هزاران دروغ پنهان کنی . . .

آرزوی پــرواز دارم مرا اجابت نما

ای تنهــا امیدم

  

نمی دانم چه می خواهم خدایا...به دنبال چه می گردم...

شب و روز چه می جوید...نگاه خسته من چرا

افسرده است این قلب پرسوز گریزانم از این...

مردم که با من به ظاهر همدم و یکرنگ هستند...

ولی در باطن از فرط حقارت به دامانم دو صد...

پیرایه بستند دل من ای دل دیوانه من که...

می سوزی از این بیگانگی ها مکن دیگر...

ز دست غیر فریاد خدا را بس کن این دیوانگی ها